کامران خداپرستی

فلز

می‌خواهم بدون مقدمه‌چینی، یکراست بروم سراغ اصل مطلب.

در دوران دانشجویی، فرصتی بی‌نظیر نصیبم شد تا نقشی کوچک در انجام کاری بزرگ داشته باشم.

آن فرصت مغتنم، همراهی با گروهی همدل بود که یک نشریه‌ی تخصصی دانشجویی را منتشر می‌کردند. نشریه‌ای به نام فلز.

خودم در انتشار شماره‌های ۲ و ۳ و ۴ و ۵ نقش کوچکی داشتم و البته برای تکمیل بودن آرشیوم، سایر شماره‌های آن را هم، تا حد امکان، تهیه کردم. (شماره‌های ۱ و۶ و۷)

در ۲۰ سال گذشته، از این ۷ فلز، همانند گنجی گرانبها محافظت کرده‌ام چون یادآور بخش مهمی از فعالیتهای دوران دانشجویی من هستند و یادگاری از شور و شوق پایان‌ناپذیر آن روزهای فراموش‌نشدنی.

امروز اما، به این نتیجه رسیده‌ام که باید این کاغذها، دیجیتالی شوند تا در دنیای مجازی به حیاتشان ادامه دهند. به همین خاطر، از تمامشان عکس گرفته‌ام و آنها را برای دانلود، در انتهای این مطلب، قرار داده‌ام.

برای این‌کار، چند دلیل دارم. دلایلم اینها هستند:

خروج از نسخه موبایل