قضاوت مهندسی

درود جناب فرهادی عزیز.
از ابراز لطفتان بسیار سپاسگزارم و ممنونم که تجربه‌ی خودتان را اینجا نوشتید.
پیروز و سرافراز باشید.

آقا جان! اگر همیشه با مخالفت کردنت اینقدر نکته یادمان می‌دهی، نیازی به اجازه گرفتن نیست! من همینجا با صدای بلند اعلام می‌کنم از همین لحظه آقای محمد رضازاده، مجوز طلایی! مخالفت با تمام نوشته‌های من را با مدت زمان انقضا نامحدود! دریافت می‌کند.
ممنون که وقت گذاشتی و با ارائه سند، نظرت را نوشتی.
من سالها در تمام دوره‌های آموزشی که تدریس می‌کردم سعی می کردم به مطلبی که نوشتم به نوعی اشاره کنم چون خیلی جاها دیده بودم و هنوز هم می‌بینم که بویژه در مجموعه‌های دولتی و نیمه دولتی برای نظارت بر یک پروژه تخصصی یا بعنوان مشاوره یا بعنوان همراه در یک جلسه‌ی فنی پر چالش، حتماً باید یک فرد بیرون از آن مجموعه انتخاب می شد که عموماً هم عضو هیئت علمی یکی از دانشگاه های معروف بود و خروجی کار را هم که هر دو می دانیم. هدف من این بود که حداقل این پرسش را ایجاد کنم تا تصمیم گیران فعلی یا آینده در موردش اندیشه کنند.
وقتی دیدم اینجا امکانش مهیاست گفتم بهتر است مکتوبش کنم که حالا دیدم کار درستی کرده ام چون با کامنتهایی که شما و سایر دوستان و صاحبنظران می گذارید نوعی تضارب آرا و اندیشه ها ایجاد می شود و خواننده می‌تواند از بین آنها راهی که به مقصد نزدیکتر است را بیابد.
احساس میکنم که من و تو مخالفتی با هم نداریم بلکه منابعی که به آنها استناد می کنیم به دلایل مختلف نگاه های متفاوتی به ماجرا دارند و این هم طبیعی است چون برخی از الزامات قضاوت که در پرانتز به آنها پرداخته‌ای و من در متن خودم با عنوان کلی تجربه اشاره کردم، از جنس 4=2+2 نیستند. شاید به همین دلیل است که در برخی کشورها آزمون مهندسی حرفه‌ای (PE) برگزار می شود تا اندکی خیالها راحت شود. به همین دلایل طول تجربه اندوزی هم به نظرم معیار خوبی نیست چون “تجربه” که یک معیار کیفی است با “زمان” که معیاری کمی است قابل جمع شدن نیست. به همین دلیل هم در متن نوشته خیلی با احتیاط صحبت کردم و واژه هایی مثل “به نظر می رسد” ” با خوشبینی” ” حداقل” را به کار بردم.
گاهی وقتها فکر می کنم که مهارتها راهگشاتر از تجربه هستند مثلا داشتن و تقویت تفکر جانبی (Lateral thinking) شاید خیلی با افزایش سالهای بودن ما در یک شرکت، بیشتر نشود. گاهی وقتها اگر حواسمان نباشد تجربه مثل زندان می شود و نمی گذارد به موارد دیگر بیندیشیم. مثل یک جراح که همه ی بیماریها را می خواهد با روش تهاجمی درمان کند.
حمیدرضا صدر که چند روز پیش برای همیشه از پیشمان رفت سالها نقد فیلم هم می نوشت اما پس از مدتی آن را کنار گذاشت. می گفت زمانه عوض شده و دیگر مثل گذشته نیست که منتقدان فیلم همه موسپید بودند چون باید فیلمها را در سینما دیده باشند و کلی کتاب خوانده باشند. امروز یک جوان به تمام فیلمهای سینما از دوران صامت تا آلان دسترسی دارد و تمام نقدها را می تواند با یک کلیک در اختیار داشته باشد و اگر بخواهد و مایه اش را داشته باشد قبل از رسیدن به سی سالگی می تواند بزرگترین منتقد فیلم دوران خود باشد.
اگر بخواهد و مایه اش را داشته باشد … خیلی مهم است.

بازهم چشم به راه کامنتهای روشنگرانه‌ات می‌مانم.
یک دنیا ممنونم.