سال ۱۳۷۹ یعنی زمانی که باید از پایان‌نامه دفاع می‌کردم، قانون اینطور بود که باید حداقل ۲ نامهی پذیرش مقاله ارائه می‌دادم وگرنه … اینجایش را درست به خاطر ندارم یا اجازه‌ی دفاع داده نمی‌شد و یا ۲ نمره از پایان‌نامه کسر می‌شد.
در آوردن و نوشتن یکی دو تا مقاله کار شاقی نبود اما نه برای من که پایان‌نامه را با علاقه و اشتیاق نوشته بودم اما اصلا علاقه‌ای به نوشتن اجباری مقاله نداشتم.
چاره‌ای نبود. دست به کار شدم و بالاخره نامهی پذیرش مقاله برای ارائه در دو کنفرانس را گرفتم یکی کنفرانس متالورژی سطح اصفهان و دیگری نخستین کنفرانس دانشجویی مهندسی مواد در دانشگاه شریف. دعوتنامه‌های ارائه‌ی مقاله در این دو کنفرانس را به دانشگاه ارائه دادم و مجوز دفاع از پایان‌نامه را گرفتم.
از پایان‌نامه دفاع کردم اما در هیچ یک از دو کنفرانسی که دعوت شده بودم، شرکت نکردم. این رویه ادامه پیدا کرد و یافتن جایگزینهایی برای انتقال تجربه‌ها و دانسته‌ها باعث شده تا نامی از من نه در هیچ مقاله‌ی ISI و نه به عنوان ارائه‌دهنده‌ی شفاهی یا پوستری مقالات، وجود نداشته باشد.
نظام علمی کنونی در دنیا با اصل «یا منتشر کن یا نابود شو» (publish or perish) اداره می‌شود و پژوهشگران بر اساس تعداد مقالاتی که در مجلات معتبر منتشر می‌کنند و تعداد دفعاتی که این مقالات توسط سایر همکارانشان مورد استناد قرار می‌گیرند، ارزیابی می‌شوند.
این اصل موافقان و مخالفان سرسختی دارد اما فارغ از موضع موافقان و مخالفان، بعضی وقتها آدم چیزهایی می‌بیند و می‌خواند و می‌شنود که به همه چیز شک می‌کند.
یک آقای خوشحال و خندان به نام Rafael Luque از آنهایی است که موضع مخالفان این اصل را تقویت می‌کند:
جناب «رافائل لوکه» که اسپانیایی هستند به قول شاعر آنچه خوبان همه دارند را یکجا در خودشان جمع کرده‌اند از جمله:
یکی از پراستنادترین دانشمندان جهان
نوشتن یک مقاله در هر ۳۷ ساعت در سال جاری
نوشتن ۱۱۰ مقاله در سال گذشته و ۵۸ مقاله در امسال
انتشار حدود ۷۰۰ مقاله با وجود ۴۴ سال سن
اما این «استعداد سبز» (لقبی که وزارت تحقیقات آلمان به او داده است) که سابقه‌ی همکاری با پژوهشگران ایرانی را نیز دارد و پنج ماه پیش مقاله‌ای با ۶ نویسنده‌ی همکار از دانشگاه بوشهر و دانشگاه تبریز منتشر کرده است، چند روز پیش از سوی دانشگاهش نقره داغ شد و به تعلیق ۱۳ ساله، بدون پرداخت حقوق، محکوم شد.
دلیلش؟
لطفا خبر زیر را که توسط خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) منتشر شده است، بخوانید. قضاوت با خودتان.
یکی از پُر استنادترین دانشمندان جهان به مدت ۱۳ سال تعلیق شد.
ممنون کامران عزیز. خیلی جالب بود.
بازم خداروشکر که این حسودا گذاشتن جان در بدن داشته باشی