اگر به موسیقی ایرانی علاقه دارید شاید دوست داشته باشید بدانید که قدیمی‌ترین تصنیف کدام است.
شعر قدیمی‌ترین تصنیف ایرانی را در زیر می‌بینید که شاعرش گمنام است و در نگاه اول به نظر می‌رسد که این شعر، ویژگی خاصی نداشته باشد:
───|♫🎤🎻🎤♪|───
به یاد داری ماه من
به یاد داری ماه من
که روزگاری جانم که روزگاری
عنان نازت ماه من
عنان نازت ماه من
به نی سواری جانم به نی سواری
به کف گرفتم ماه من، خدا دلم
به عجز گفتم شاه من
به کف گرفتم ماه من، خدا دلم
به عجز گفتم شاه من
قدم به چشمم ماه من قدم به چشمم ماه من
تو کی گذاری جانم تو کی گذاری
قدم به چشمم ماه من تو کی گذاری شاه من
واژگانی بدون پیچیدگی و شعری عاری از تشبیهات خاص اما وقتی آن را در دستگاه شور با آهنگی منتسب به حبیب سماعی، اجرا شده درآلبوم خزان و گلهای تازه شماره‌ی ۱۵۸ می‌شنوید، با جادوی موسیقی و صدای خوش، دیگر انگار روی زمین نیستید.
جالب اینجاست که این تصنیف، کمتر شنیده شده و کمتر در موردش سخن رانده شده است.
پیشنهاد می‌کنم آن را در لینک زیر بشنوید:
یکم مهرماه هر سال، زادروز صدای ماندگار موسیقی ایرانی، محمدرضا شجریان است که یگانه و تکرارناشدنی باقی خواهد ماند. یادش همواره جاودان.
پی‌نوشت در سال ۱۹۸۹ یا همان ۱۳۶۸ خورشیدی، تاجیکستان به مناسبت بزرگداشت باربد، برنامه‌هایی برگزار کرد. استاد شجریان نیز در آنجا با اجراهایی، حضور داشت. او در حاشیه‌ی این رویداد فرهنگی و در گفت‌وگویی، از “به یاد داری ماه من” گفت و اشاره کرد که این قدیمی‌ترین تصنیفی است که از موسیقی ایران به دست ما رسیده است. در لینک زیر به مدت ۲ دقیقه صحبت ایشان و بازخوانی این تصنیف را می‌بینید و می‌شنوید: